கவிதை : அழகி

அழகுப் பெண்ணே.
உனக்கு மட்டும்
எப்படி வந்தது இத்தனை அழகு.

பூக்கள் பூக்களோடு மோதி
மொட்டுக்களுக்குள்
வாசனை ஊற்றும் அழகு.

தென்றல் தென்றலோடு மோதி
சோலைகளுக்குச்
சொடுக்கெடுக்கும் அழகு.

உன் கண்களைக் கண்டதும்
ஓர்
மின்னல்க்காடு முளைத்தது
என் மௌனத்தின் மனப்படுகைகளில்.

உன் அழகை எழுத
எத்தனிக்கும் போதெல்லாம்
கனவுகள் வந்து
வார்த்தைகளைக் கலைத்துச் செல்கின்றன.

கற்பனைகள் வந்து
என் கவிதையை எடுத்துச் செல்கின்றன.

முத்துக்களை விழுங்கி நிற்கும்
சின்னச் சிப்பியாய்
வெட்கத்தில் புதைந்து கிடக்கிறது
உன் ஆடை.

வானவில்லுக்கு சிறு
வண்ணப்பொட்டிட்டதாய்
உன் சின்னவிரலில்
ஓர் சிங்கார மோதிரம்.

நதிகளுக்குள் சிறு
ரோஜா மிதப்பதாய்
ஒற்றைக்காலில் மட்டும் உனக்கு
ஒய்யாரக் கொலுசு.

இமைகளின் இடைகளிலும்
மோகத்தீ ஊற்றி நிறைக்கும்
உன்
தங்கச் சங்கிலியின்
தழுவல்ப் பிரதேசங்கள்.

நீ
இமைத்து முடிக்கும்
இடைவெளியில்
கவனித்தவை தான் இவையெல்லாம்.
மற்ற நேரங்களில்
என் புதைகுழியே உன் இரு விழிதான்.

நீ
ஒரு வார்த்தை பேசியிருந்தால்
நான் ஒருவேளை
மூர்ச்சையாகி மடிந்திருக்கலாம்.
இல்லையேல்
முக்தி நிலையில் முடிந்திருக்கலாம்.

எதுவும் நடக்கவில்லை..
ஓராயிரம் வண்ணத்துப் பூச்சிகள்
உற்சாக ஊர்வலம் செல்வதுபோல்
செல்கிறாய்..
எனைக் கடந்து.

என்னைத் தொடர்ந்த
என் சுவடுகள்
இப்போது
என்னை மட்டும்
தன்னந்தனியாய் விட்டு விட்டு
பயணித்துக் கொண்டிருக்கின்றன.

0