கவிதை : மயக்கும் மாலைப் பொழுதே

பூமி மீது வானம்
மங்கள
வெயில் எறிந்து விளையாடும்
மாலை.

சிலந்தி வலைகளின்
பிசுபிசுப்புக் கயிறுகளில்
கசவு மின்னும் நெசவு
கண்களைத் தின்னும்.

மாலை அழகுதான்,
அத்தனை அழகையும்
இமை மூடி இருட்டாக்கும்
இரவுக்கும்,
அத்தனை ஜன்னல்களையும்
ஒட்டு மொத்தமாய் திறக்கும்
பகலுக்கும் இடையே,

மங்கல் வெளிச்ச
மந்திரத் தோட்டமாய்,
பச்சை மரங்களின் மார்பிலும்,
பருவப் பெண்களின் கனவிலும்
மஞ்சள் தேய்க்கும்
இந்த கதிர் மாலைக் குளியல்.

இருவிழிகள் இருகிளிகளாய்
இதமாய் வந்து
இதயம் கொத்த,
சின்ன என் மழலை
பட்டாம் பூச்சி பிடிக்கும் மாலை.

மாலை அழகுதான்,
விடலைக் காலம் முதல்
முதுமையின்
கைத்தடிக் காலம் வரை.
மாலை அழகு தான்.

சோர்வு என்னை
சுருக்குப் பையில் சொருகும்
வேளைகளிலெல்லாம்
வாசலில்
எனக்காக மாலை காத்திருக்கும்
மடி நிறையக் கதைகளுடன்.

உன்
இதயமெனும் வண்ணத்துப் பூச்சி
இறக்கை அடிக்கிறதா ?
எனும் உனக்கான என்
காதல் கவிதை கூட
இதே சூரியன் அன்றொருநாள்
விழுந்தபோது எழுந்தது தான்.

நல்லவேளை,
என் காதலை
நீ
மாலை நேரத்தில் மறுதலிக்கவில்லை.