வாங்க, எங்க ஊரைச் சுத்திக் காட்டறேன்.

(வீட்டின் பின் பகுதி)

வீட்டைச் சுற்றி மரங்கள் என்று சொல்வதை விட மரங்களுக்கு நடுவே ஒரு வீடு என்று சொல்லலாம் எங்கள் வீட்டை. அதே அக்மார்க் கிராமத்து வீடு. ஒரு கோடை வாசஸ்தலம் போல இருக்கிறது கிராமம். இன்னும் அடையாளங்களையும், சுவாரஸ்யங்களையும், மனிதநேயத்தையும் முழுமையாய் அவிழ்த்து விடாமல்.

வீட்டுக்குப் பின்னால் இருக்கும் புளியமரத்தடி ஓண காலத்தில் எங்களுக்கு ஊஞ்சல். மாலை நேரத்திலும் வார இறுதி நாட்களிலும் எங்களுக்குப் பல்லாங்குழி ஆடும் மைதானம். சுற்றி அமர்ந்து கதை பேசினால் சிரிப்புச் சத்தம் புளியங்காய்கள் கொட்டுவதைப் போல தொடரும்.

எப்போது போனாலும் பழைய சிரிப்பொலிகளை மீண்டெடுக்க முடிகிறது.

 

(தம்பி தேங்காய் தொலிப்பதில் கில்லாடி )

இன்னும் வஞ்சகமில்லாமல் காய்த்துக் கொண்டிருக்கின்றன மரங்கள். ரிலயன்ஸ் பிரஃஷ்கள் எட்டிப்பார்க்காத தோப்புகளில் கிடைக்கின்றன கலப்படமில்லாத காய்கறிகள்.

எங்கள் ஊரின் பெயர் பரக்குன்று. பரந்த குன்றுகள் நிறைந்த ஊர் என்பதால் அந்தப் பெயர் வந்ததாய் சொல்கிறார்கள். இன்னும் ஊரில் பெரிய குன்றுகள் நிறையவே இருக்கின்றன. ஒரு பெரிய மலையடி வாரத்தில் தான் எங்கள் வீடு இருக்கிறது.

 

ஊருக்குப் போகும்போதெல்லாம் மலையில் செல்வேன்.

 

“அங்கெயெல்லாம் எதுக்கு பிள்ளே போறே… கண்ணாடிச் சில்லு கெடக்கும்” என பாசமாய் தடுக்கும் வயதான குரல்கள்.

 

கூவத்தின் கரையில் கூடுகட்டி வாழ்பவனுக்குத் தான் தெரியும் மலையின் மகத்துவம்.

 

மலையிலிருந்து நாலாபுறமும் விரிந்து கிடக்கும் பச்சை நகருக்கு இடம் பெயரும் வரை வியப்பை ஏற்படுத்தியிருந்ததே இல்லை. தூரதேசம் சென்றபின் தான் புரியும் தாயின் பாசமும், தந்தையின் நேசமும். அதேபோலவே இயற்கையில் உன்னதமும்.

 

புறுத்திச்சக்கை என எங்கள் ஊரில் பெயரிட்டு அழைக்கப்படும் அன்னாசிப்பழம், பைனாப்பிள், வேலிகளில் பயிரிடப்பட்டு வேண்டுவோர் பறித்துச் செல்லலாம் எனும் நிலமையில் தான் இருக்கின்றன இன்னும்.  பழுத்து அணில் கடித்துத் தின்ற மிச்சமே மனிதர்களுக்கு வாய்க்கிறது !

 

 

வீட்டுத் திண்ணையில் அமர்ந்து எடுத்த புகைப்படம் இது. வறட்சி என்றால் என்ன என்பதை அறியும் வாய்ப்பு இந்த கிராமத்துச் செடிகளுக்கு இல்லை. சிரித்துக் தலைகுலுக்கி வரவேற்கும் வாய்ப்பு மட்டுமே வாய்த்திருக்கின்றன இவற்றுக்கு.

மலைகள் மட்டுமல்ல, நீரோடைக்குச் செல்லவேண்டுமெனிலும் ரொம்ப தூரமெல்லாம் இல்லை. கொஞ்சம் தான்…

டோராவையும், புஜ்ஜியையும், டாம் அண்ட் ஜெர்ரி வகையறாக்களையும் தொலைக்காட்சியில் பார்த்து பொழுதைப் போக்கும் எனது மகளுக்கு ஊருக்குச் சென்றால் ஒரே கொண்டாட்டம் தான். அவளது தோழமை ஆடு, கோழி, முயல், அணில் இவற்றோடு தான்.

 

கிராமத்தின் தலையில் நகரத்தின் கலாச்சாரம் கூடுகட்டியதன் அடையாளமாய் எங்கள் கிராமத்தின் ஓலைக்கூரைகளும் தாங்கி நிற்கின்றன டிஷ்களை !

ஒரு கிராம முகம். எதைக்குறித்தும் கவலையற்ற, பதட்டமற்ற, அட்டவணைகளைப் பற்றியெல்லாம் யோசிக்காத, அறிவுஜீவித் தனமான பதில்களுக்காக நூல்களைப் புரட்டாத ஒரு எளிய மனிதர். கிராமத்து பிதாமகன் போல இருந்ததால் கிளிக்கினேன்.

“ஊர்ல இருக்கிற எல்லாரையும் போட்டோ எடுப்பே.. என்னை எடுக்கமாட்டியோ” என வின்செண்ட் பூவராகன் ஸ்டைலில் கேட்ட தம்பியில் புகைப்படம்