கவிதை : விரலிடை விழுந்த வெண்ணிலவே

என் விரலிடை விழுந்து விட்ட
வெண்ணிலவே.
நீண்ட நாட்களாகிறது
உனக்குக் கவிதையெழுதி.

உன்
விரல் தீண்டும் ஆசையில்
மோதிரத்தைத் தொட்டுப் பார்த்ததும்,
கரம் தொடும் ஆசையில்
கைரேகை கற்றதும்
இன்று நடந்ததாய் இனிக்கிறது.

உன் ரேகைகள் மீது
என் விரல்களால்
இரயிலோட்டும் போதெல்லாம்
எனக்குள் ஏதோ ஒரு
சின்னக்குயில் சிறகடிக்கும்.

உன் விரல்கள் கோர்த்து
சாலை கடக்கும் போதெல்லாம்
சாம்ராஜ்யச் சாதனையாளனாய்
மனசுக்குள்
மகிழ்வின் பறவை சாமரம் வீசும்.

நீ
உன் இருவிரல்களால்
முதன் முதலில் முத்தமிட்டுக் கொடுத்த
அந்த சிவப்பு ரோஜா
இன்னும் உன்
கைரேகை கலையாமல்
காய்ந்து கிடக்கிறது.
மனம் தான் பூப்பதை நிறுத்தவில்லை.

நீ கொடுத்த முதல் கடிதத்தை
என்னையும் மீறி
சட்டென்று ஒரு
மழைத்துளி முத்தமிட்டு விட்டது.
ஆனாலும்
உன் பேனா மையென்பதால்
அதைப்
பத்திரப்படுத்தியிருக்கிறேன்.

கைப்பிடி அளவுதான் இதயமாம்
அறிவியல் சொல்கிறது.
உன் கைப்பிடிக்குள் தான் இருக்கிறது
என் இதயமும் அதன் துடிப்பும்.

நீ பின்புறம் கையொப்பமிட்டுத் தந்த
உன் புகைப்படம்
இன்னும்
என் முகம் பார்த்துச் சிரிக்கிறது.

கவிதையில் வரைந்தாலும்
நீள் கவிதை நிழல்களுக்குள்
ஓவியமாய் சிரிப்பது
நீ மட்டும் தானே.

இன்று,
தூரங்கள் நம் கரங்களை
துருவங்களுக்குத் துரத்தி விட்டன
மனசின் விரல்கள் மட்டும்
இன்னும் உன் கூந்தல் வனத்தில்.

இப்போது
கணிப்பொறி ஜன்னல்களில்
கடிதம் காணும் போதெல்லாம்
உன்
கரம்பட்டுக் கசங்கவில்லையே என்னும்
கவலை மட்டும் தான்
எனக்கும், உன் கடிதத்திற்கும்..