சத்தம் வாழ்ந்த வீடு

எப்போதும்
மௌனமாய் இருந்ததில்லை
வீடு.

சேர்த்த சொத்து
ஏழு பிள்ளைகள் என
அம்மாவும் அப்பாவும்
சொல்லாத நாள் நினைவில்லை.

மேற்குப் பக்க
புளிய மரத்தடியில்
மாலை நேரம் வந்தமர்ந்தால்
திருவிழா போல் கலகலக்கும்.

கவலைகளின் திவலையின்றி
சிறகடித்துப் பறந்த
அறைகளில்
சிறகுகளின்
சத்தங்கள் சரிந்ததேயில்லை.

மாங்காயோ, பேரக்காயோ,
மரவள்ளிக் கிழங்கோ….
தின்னவும், பேசவும்
திண்ணையும் ஓய்ந்ததில்லை.

கோழிகளின் குரலொலியும்
ஆடுகளின் வாசமும்
முற்றங்களை விட்டு
மறைந்ததில்லை.

காலங்களின் சவாரியில்
ஓர்
கண்ணீர் ஓலமாய்
நிமிர்ந்தெழுகின்றன நினைவுகள்.

திருமணங்கள்
கூட்டுக் குருவிகளை
கூடு கடத்தியபின்

மேய்க்க ஆளில்லாமல்
ஆடுகளும்
கவனிக்க ஆளில்லாமல்
கோழிகளும்
ஓர் துயர இருட்டாய் தொலைந்து விட்டன.
வலியோடே வாழ்ந்து
ஏக்கத்தோடே
அப்பாவும் மறைந்தபின்,

எப்போதேனும் வந்தமரும்
ஒற்றைக் குருவியாய்
ஆகிப் போனது
சொந்தங்களின் சந்திப்பும்.

உற்சாக அப்பாவை
நினைவிடத்தில்
மௌனமாய் தரிசித்தல்
துயரங்களின் கூட்டுத் தொகையெனில்.

ஏதும் அறியா
மழலையாய்
வலிகளின் விளை நிலமாய்
அம்மாவைப் பார்ப்பது
கவிதையால் நிரம்பாத வார்த்தை.
 
என்றேனும்
கிராமத்துக்குச் செல்கையில்,

குடும்ப வீட்டின்
வாசல் கடக்கையில்,

வெறுமை அமர்ந்திருக்கும்
படிகளை மிதிக்கையில்,

குரல்கள் உறைந்த
அறைகளில் நுழைகையில்,

பீறிட்டுக் கிளம்புகிறது
கண்ணீர்
உறைந்திருக்கும் மௌனத்தின்
சில்லுகளை உடைக்க.