கவிதை : பின்னொரு பொழுதில்

இப்போதெல்லாம் அவனை
நினைக்காமல் இருக்க நினைப்பதில்லை.
நினைத்தால்
முடிக்க முடிவதில்லை.

என் அகத்துக்குள் இறங்கி
அகழ்வாராய்ச்சி செய்தால்.
அவன் மட்டுமே
ஆலமரமாய் அங்கிருக்கின்றான்.

அவனோடு
உரையாடுவதில் உதிர்ந்து போகும்
இரவின் இதழ்கள்.
மயக்கத்தில் முடியும் மாலைகள்.

என்
சிந்தனைகளின் சிலந்தி வலையெங்கும்
நினைவுப் பூச்சிகளும்
கனவுக் குழவிகளும்.

அவன் கரம் கோர்த்து
மணமேடையில் சிரிக்கவேண்டும்.
ஓர் மழலைக் குழந்தையாய்
அவனை என்
மடியில் கொஞ்சம் கொஞ்ச வேண்டும்.

காலங்களுக்கு அப்பால் காணும்
வயல் வெளிகளில்
காதல் சிட்டுகளாய்
தானியம் தின்றுத் திரிய வேண்டும்.

வட்டத்தின் நுனிதேடித் திரியும்
மூட்டைப் பூச்சியாய்,
தூரில்லாத் ஓட்டைப்பானையில்
தொடர்ந்து விழும் மழைத்துளியாய்
முடிய மறுத்து ஒழுகும்
என் கனவுகள்.

அவனுக்குள்
காதல் தான் வழிகிறதா ?
கண்டு பிடிக்க முயன்று  முயன்று
சரிவிகித வெற்றி தோல்வியில் சரிந்திருக்கிறேன்.

கேட்டு விட வேண்டுமென்று
இதயம் கதறும் போதெல்லாம்
நாவில் லாடம் அடித்து நிறுத்துகிறது
எப்போதோ
நான் அவன் கையில் கட்டிய ராக்கி.