சப்தம் செத்த ஓர் சனிக்கிழமை…

 

இப்படி ஒரு நாள்
இல்லாமலேயே போயிருக்கலாம்.

நேற்று மதியம்
சூரியனைக் கட்டி,
முள்முடி சூட்டி
மரச் சிலுவையில்
மரணிக்க வைத்தனர்.

போதனைகளின்
முடிவில்,
போதகனின் உயிர்
முற்றுப்புள்ளியாய்
குத்தப்பட்டு விட்டது.

எங்கேனும்,
சீசாத் தண்ணீ­ரில்
சூரியன் அணைந்ததாய்
வரலாறுண்டா?

மூச்சுக் காற்றில்
மலைகள் சரிந்ததாய்
சரித்திரமுண்டா ?

நாளை !
மண்ணில் புதைத்த
விண்ணகம் ஒன்று
விஸ்வரூபம் கொள்ளும் நாள்.

விதைகளின் வேலை
மரணிப்பதல்ல
பயணிப்பதென்பது
புரியப்போகும் நாள்.

இதற்கிடையில்
தனியாய்
சனி-யாய் ஏன் நான் ?

உலர்வுக்கும்
புலர்வுக்கும்
சாட்சியாக நிற்கும்
சபிக்கப்பட்டவனா நான் ?

இல்லை,
மனுக்குல மகத்துவம்
மண்ணுக்குள் இருப்பதால்
காவல் செய்யும்
ஏவல்க் காரனா நான் ?

மடியலுக்கும்
விடியலுக்குமிடையே
ஏன் ஓர்
இயலாமையின்
இடைச்சொருகல் ?

என்
இரு கரத்தையும்
விரித்துப் பிடிக்கிறேன்.

இடது ஆள்காட்டி விரலில்
கல்வாரிக் காயங்களால்,
குருதித் தூறல்களாய்
ஓர்
பாவத்தின் பலிபீடம்.

வலது கை விரல் நுனியில்
நெருஞ்சிகள்
மெழுகை நெரித்தாலும்
சுடர் கிழிவதில்லை
எனும்
நம்பிக்கையின் பேரொளி.