கட்டம் – 4

வித்யாவின் விழிகள் முழுதும்
மகிழ்வின் மின்மினிகள்
மின்னின.

கண்ணன்
ஆச்சரியப் பட்டான்.

இது தான் நட்பா ?
ஆறாண்டு கடந்தபின்னும்
வினாடி நேரத்தில்
எப்படி என்பெயரை
நினைவுப் பரலிருந்து
தூசு தட்டி எடுக்க முடிகிறது ?

எப்படி இருக்கே வித்யா ?
கண்ணனின்
கண்ணுக்குள் இருந்து
கால்முளைத்த கனவுகள்
இமை மயிர்களைப் பிடித்திறங்கின.

நான் நல்லா இருக்கேன்
நீங்க ?

வித்யாவின் விழிகளும்
கேள்விகளை
மனசுக்குள்ளிருந்து
வரவழைத்துக் கொடுத்தன.

நீண்ட நாட்களுக்குப் பின்
அருவியில்
சந்தித்துக் கொண்ட
நதிகள் போல
அகம் ஆரவாரமாய் இருந்தது
இருவருக்கும்.

வருடங்களுக்குக் கொஞ்சம்
வயதாகி விட்டது
வித்யா,

கல்லூரி வாழ்க்கையில்
பருந்துகளாய் பறந்தவர்கள்
பின்
எருதுகள் போல
உருமாற வேண்டி இருக்கிறது.

காலத்தின் கட்டாயம்
வயிற்றின் கட்டளை
வாழ்க்கையின் அழைப்பு !
எப்படி வேண்டுமானாலும்
பெயரிட்டழைக்கலாம்.

எனக்கு அயல் தேச வாழ்க்கை
சிலருக்கு
தாய் மண்ணின் மீது
பாதம் பதித்து நடக்கும் பணி.

நீ.
எப்படி இங்கே ?
எப்போ திருமணம் ஆச்சு ?

வித்யா சிரித்தாள்.
கல்லூரிக்கு வெளியே
கால் வைத்ததும்
கால்க்கட்டும் வந்தது.

காதல் கல்யாணம் அல்லவா ?
அதனால்
மோதித் தான் எங்களால்
தீபம் கொளுத்த முடிந்தது.

உங்கள் காதல்
வெற்றியில் முடிந்ததில்
எனக்கு
மட்டற்ற மகிழ்ச்சி !
பொய் சொல்லி சிரித்தான்
கண்ணன்.

திருமண வாழ்க்கை எப்படி
போகிறது  வித்யா ?

வாழ்க்கைக்கு என்ன ?
பழக்கப் பட்ட பாய்மரக் கப்பல்
அது.
காற்று வீசும் திசையில்
காதல் துணிகளை
கட்டி வைக்கிறேன்.
பயணம் போகிறது.
புன்னகைத்தாள் வித்யா .

சரி,
உமா எப்படி இருக்கிறாள் ?
உங்கள் மனைவி?

எதிர்பாராத கேள்வியில்
ஒருவினாடி
உறைந்தான் கண்ணன்.

கட்டம் – 3

கண்ணனின் கால்கள்
அனிச்சைச் செயலால்
அரைவினாடி நின்றன !

வித்யாவிற்குக்
கல்யாணம் ஆகியிருக்கிறது.
ஒரு
குழந்தையும் இருக்கிறது !

கண்ணனின் சிந்தனைகள்
மீண்டும்
கல்லூரியில் விழுந்தன.

காதலின் குழப்பங்கள்தான்
ஆயிரம் ஆலோசனை கேட்டு
தன்
சுய விருப்பத்தை மட்டுமே
சம்மதிக்கும்.

காதலிக்கும் அத்தனை பேருக்கும்
ஏதோ ஓர்
நண்பன் தேவைப் படுகிறான்.

கண்ணனும் அப்படித்தான்,
மோகனைப் பிடித்து
பிராண்டி எடுப்பான்.

என் காதலை
நான் சொல்வதில் என்ன
தவறிருக்க முடியும் ?
கண்ணன் கேட்டான்.

காதலா ?
இன்னொருவனை
உயிருக்குள்
உருக்கி ஊற்றியிருக்கும்
ஓர்
பெண்ணிடமா நீ
கண்ணியம் உடைக்கப் போகிறாய் ?

சாரதிக்கும் அவளுக்கும்
காதலென்று
நீ எப்படி சொல்கிறாய் ?

மோகன் சிரித்தான்,
அதோ
அது வானமில்லை என்று சொல்,
அதன் கீழே
மிதப்பவை மேகமல்ல
காயப் போட்ட சேலை என்று சொல்
நம்புகிறேன்.

சாரதி அவளை
காதலிக்கவில்லை என்று
சொல்லாதே.

விளைந்து நிற்கும் வயலில்
போய்
விதைகள் முளைத்தனவா
என்று
விசாரிப்பவன் முட்டாள்.
மோகன் சொன்னான்.

விளைந்து நிற்பவை
களைகளா இல்லை
அறுவடைக்கான தானியமா என்று
தூரத்திலிருந்து பார்த்தால்
துல்லியமாய் தெரிவதில்லையே !

அருகில் சென்று விசாரிக்கலாமா ?
கண்ணன் கேட்டான்.

காதலின் கிளைகளை காட்டினால்
அவள்
நட்பின் இழைகளையும்
அறுக்க நேரிடலாம்.

ஏன் இந்த வேண்டாத சிந்தனை ?
அவளை நீ
தோழியாய் பார்ப்பதே தகும்.
காலம் உனக்கு
உரிய பதிலை தரும்.

இப்போது என்னுடைய
வார்த்தைகள்,
உன்னுடைய கருத்துக்களை
நேருக்கு நேர்
தலைகளால் மோதுகின்றன,

இவை எல்லாம்
உன் நன்மைக்கானவை
என்பதை
வருடங்கள் போனபின்
விளங்கிக் கொள்வாய்.

உன் மீதான அவளின்
நம்பிக்கைகளை
நீயாய் போய்
வெட்டிக் கொள்ளாதே,
ஸ்நேகப் பறவையை
வெட்டிக் கொல்லாதே.

மோகன் சொல்லிவிட்டு
நகர்ந்தான்.

காதலிப்பவனுக்குத் தானே
அதன் வலி தெரியும்.
முட்டை ஓடு
உடைய மறுத்தால்
வெளிவரும் வரை குஞ்சு
வேதனைப் படாதா ?

நிறை மாத தாய்மை,
கரங்களில்
மழலையை அள்ளும் வரை
கலங்கியே புலம்பாதா ?

அப்படித்தான் புலம்பினான்
கண்ணன்.

அப்படியே போயிற்று,
கண்ணன் எனும் கார்மேகம்
நிறம் மாற்றி
பின் தேசம் மாறிப்
போயே விட்டது.

இப்போது தான்
மீண்டும் அந்த ஈரத்தை
அவன் மேகங்கள்
மீண்டும் உணர்கின்றன.

விமான நிலையத்துக்கும்
கிராமத்துக்கும் இடையே
பறந்து கொண்டிருந்தன
சிந்தனைகள்.

வித்யாவை நெருங்கினான்
கண்ணன்.

‘வித்யா.’

இயல்பாய் கூப்பிட்டாலும்
கடைசியில் கொஞ்சமாய்
பிசிறடித்ததாய்
பிரமை பிடித்தது அவனுக்கு.

வித்யா திரும்பினாள்,
‘கண்ணன்ன்ன்ன்’ .
ஆச்சரியக் குரலோடு
அருகில் நெருங்கினாள்.

கண்ணனுக்குள் இருந்த
நட்போ காதலோ
ஏதோ ஒன்று
போர்வை விலக்கி
எட்டிப் பார்த்தது.

<< காதல் பரபரப்பு… தொடரும் >>

வித்தியாசமான காதல்

ஒரு அதிவேகக் காதல் கதை

கட்டம் – 2

சாரதி !
அவன் தான் அந்தக்
கண்ணம்மாளின் பாரதி.

சாரதியின்
இருசக்கர வாகனத்தின்
பின்னால் தான்
அந்த
வித்யா எனும் பூ
தவறாமல் பூத்தது.

திரையரங்குப் படிக்கட்டுகளில்
சாரதி எனும் செடி
சாய்ந்திருந்தால் மட்டுமே
அங்கே
வித்யா எனும் கொடி
விடாமல் சுற்றிக் கொண்டது.

காதலர்களின்
அந்தி நேரத்துச்
சந்திப்புக் கூடமான,
அந்த சத்தமிடும் கடலின் கரையில்
வித்யா எனும் அலை
சாரதி எனும் சிப்பிக்குள் மட்டுமே
றுத்தாமல்
அடித்துக் கிடந்தது.

அவர்களைக் காணும் போதெல்லாம்
பார்வைக்குள் யாரோ
பஞ்சைக் கொளுத்திப்
படுக்கப் போட்டதாய்
எரிந்தன விழிகள்.

என்ன செய்வது ?
காதல் என்னும் கல்லை
சிலையாய் வடிக்கும் பொறுப்பு
ஏதோ ஓர்
பாக்கியவானுக்குத் தானே
பரிசாய்க் கிடைக்கிறது.

கிழிக்காமல்
காதலை காகிதத்தில் எழுதிய
ஏதேனும் மனிதனை
காணக் கிடைக்குமா ?

வெட்டாமல் வரிகள் எழுதிய
காதல் கவிதை தான்
இருக்க இயலுமா ?

கண்ணனும் தன்
காதலைச் சொல்ல
மூச்சை
உள்ளிழுக்கும் போதெல்லாம்
சாரதியின் முகம் வந்து
அதை
உடைத்துப் போடும்.

சிலநேரங்களில்
வித்யாவின் மழலைச் சிரிப்பும்
அவன்
வார்த்தைகளைக் கொய்து
மடியிலே போட்டுவிட்டு
மறைந்து விடும்.

சொல்வது
நாகரீகம் தானா ?
நதியிடம் போய்
திசை மாறி ஓடச் சொல்லலாமா ?
கடலிடம் போய்
வேறு
புகலிடம் தேடு என்று
கூறல் தான் யாயமா ?

அத்தனை சுயநலவாதியா
நான் ?
அடுத்தவனின் மார்பில்
அம்பு எய்து தான்
என் காதல் படத்தை
மாட்டி விட ஆசைப்படுகிறேனே !

தன் கேள்விகளின் பற்களே
தன் பதில்களை
கொத்தித் தின்னும்
அவஸ்தைப் புற்றுக்குள்
அமிழ்ந்து கிடந்தான் அவன்.

காலம் அவனுடைய
காதல் பூவை
இலைகளுக்குள்ளிருந்து
வெளியே எடுத்து
மொட்டுக்குள் போட்டு
பூட்டி விட்டுப் போனது.

சிந்தனைகளின் ஓட்டத்தை
விமான லையப்
பரபரப்பு
மீண்டும் திசை திருப்பியது.

வித்யா இன்னும் அந்த
பைகள் பரிசோதிக்கும்
இடத்தில் தான்
கைகளை வைத்துக்
காத்திருக்கிறாள்.

இப்போதெல்லாம்
பாதுகாப்புகளின் அடர்த்தி
காது ஜிமிக்கிகளைக் கூட
கழற்றாமல் விடுவதில்லை.

கால்களின் செருப்புமுதல்
தலையின் கொண்டை வரை
தனிச் சோதனைக்குத்
தப்புவதில்லை.

வித்யாவும் அங்கே தான்
ன்றிருந்தாள்.

போய்ப் பார்த்து
பேசிவிடலாம்,
கண்ணன் முடிவெடுத்தான்.

காலங்கள் கடந்தபின்னும்
இந்த
காதலின் இழை முழுதுமாய்
அறுந்து போகவில்லை என்பது
ஆச்சரியமற்ற ஓர்
ஆச்சரியம் தான் !

அவளுக்குத் திருமணம்
ஆகியிருக்குமா ?
ஆறு வருடங்கள்
முடிந்தபின்னும் அந்த
பழைய நட்பு இருக்குமா ?

கேள்விகளோடு
வித்யாவை நெருங்கினான்
கண்ணன்.

வித்யா
பரிசோதனை முடித்து
கைப் பையோடு மெல்ல
அந்த ஆமை வரிசையை விட்டு விட்டு
வெளியே வர,
செல்ல அழுகையோடு
அவளைத் தொடர்ந்து
அழகாய் ஓடியது
அந்தக் குழந்தை !

கட்டம் – 1

வித்யாவா அது ?
கண்ணனின் கண்களுக்குள்
ஆச்சரியக் கண்வெடிகள்
ஆயிரம் ஆயிரம் வெடித்தன.

கோடிப் புறாக்கள்
கிளறிச் சென்ற
தானிய முற்றமாய்
காலங்கள் சிதறின.

குமரியின்
கிராமத்துக் கல்லூரியில்
பார்வை எறிந்து எனக்குள்
வேர்வைக் கால்வாயை
வெட்டிச் சென்றவள்.

என் கண்ணுக்குள் விழுந்த
முதல் காதலுக்கும்,
என் கன்னத்தைத் தழுவிய
முதல் கண்ணீருக்கும்
காரணமானவள்.

ஆறு வருடங்கள்
ஆறுபோல் ஓடிக் கடந்தபின்,
இங்கே
அமெரிக்காவின் விமானலையத்தில்!

ஆச்சரியம்
கனவுகளின் கரைகளை
கரையான்களாய் உருமாறிக்
கவலையின்றிக் கரைக்கின்றன.

அவள் தானா ?
சந்தேகப் பூனை ஒன்று
மனசின் மதிலிலிருந்து
உள்ளுக்குள் குதித்து
சில
பாத்திரங்களை உருட்டி விட்டு
பாய்ந்தோடியது.

அதன் விடையை,
நெற்றிமுடியை மெல்லமாய்,
மிக மிகச் செல்லமாய்
விலக்கி விட்ட அவள்
விரல்கள் விளக்கிவிட்டன.

அவளே தான்.
வித்யா !
அத்தனை பெண்களுக்கும்
கூந்தல் இருந்தாலும்
எந்தக் கூந்தல் தன்
காதலிக் கூந்தல் என்பதை மட்டும்
கண்மூடினாலும்
சொல்லிவிடும் காதலின் காற்று.

கண்ணனின் எண்ணங்கள்
தாழ்பாள் விலக்கித்
தாவி ஓடின.

சிகாகோவின் உள்ளே
குற்றாலம் வந்து
குடியேறியதுபோலவும்,
வயல்க்காற்று சட்டென்று
விமானம் விட்டிறங்கி வந்து
ற்பது போலவும்
சிந்தனைகள் சிலிர்த்தன.

பேசலாமா ?
வேண்டாமா ?

விமான லையத் தரையை
சுத்தம் வந்து
முத்தமிட்டுச் சென்றிருக்க,
விமானம் வெளியே வந்து
சத்தமிட்டுக் கொண்டிருக்க,
கண்ணனின் கேள்விகள்
சுத்தமற்றச் சத்தங்களோடு
உள்ளுக்குள் புரண்டன.

ஒரு முறை கூட
அவளைக் காதலிப்பதாய்ச்
சொன்னதில்லை.

தாமரை மீது
கோடரி வைக்கப் போகிறாயா ?
என்னும்
நண்பனின் கேள்விகள் தான்
அப்போது
தடுத்து றுத்தின.

உண்மை தான்,
மோகத்தின் முகவுரையோடு
முகம் காட்டும் காதலும்,
தேகத்தைத் திருடாத
மனம் நீட்டும் நட்பும்,
இரு வேறு மனலைகளின்
இனிய வெளிப்பாடுகள் தானே.

நட்பின் பாத்திரம்
நீட்டுபவளிடம்,
காதலின் விண்ணப்பத்தை
போட
கை நடுங்காதா என்ன ?

அதுவும்,
அவள் இன்னொருவனின்
காதல் உடைகளில்
கட்சிதமாய்க்
கலந்திருக்கும் போது ?

பருவ மழைக் காலம்

மனசே லவ் பிளீஸ்… ஒரு உண்மைக் கதையின் கவிதை வடிவம். "அன்புடன் அனு" என்ற தலைப்பில் நான் எழுதிய என் உயிர் நண்பனின் வாழ்க்கையில் நடந்த உண்மை நிகழ்வுகளின் கவிதைப் பதிவு இது. அவனுடைய கதைக்கு அவன் வைத்த பெயர் தான் இந்த

'மனசே லவ் பிளீஸ்"…

அவனுடைய விருப்பத்தை நிராகரிக்க விரும்பாததால் ஆங்கிலத் தலலப்பிலேயே வருகிறது இந்த தமிழ்க்கவிதை நூல்…

– இந்த நூல் அவனுக்கே சமர்ப்பணம்.

நண்பர்களே…

என்னுடைய கவிதை நூல்களை படியுங்கள். படித்தால், உங்கள் கருத்துக்களைப் பதிவு செய்யுங்கள்.

தனிமடலில் தொடர்பு கொள்ள விரும்பினால்…

joser_xa@yahoo.com

xavier.dasaian@in.efunds.com

அன்புடன்

சேவியர்

வாசனை – 1

தலைவனே,
உன் இதழ்களுக்குள்
நீர்
இறுக்கி வைத்திருக்கும்
முத்தத்தின் முத்துக்களை
என்
இதழ்கள் மேல்
இறக்கி வைத்து விடுக.

உமது காதல்,
போதையின் படுக்கை,
அது
திராட்சை இரத்தின்
போதையை கடந்தது.

உமது
பரிமள தைலம்
எல்லைகளை வெட்டி
எல்லா இடங்களிலும்
நிறைகிறது.
மென்மையின் மங்கையர்
உன்
காதலுக்காய் காத்திருக்கின்றனர்.

வந்து
என்னைக் கவர்ந்து செல்,
இன்பத்தின் அறைகளை
காதல் ஊற்றி
நிறைத்திடுவோம்.

எருசலேம் மங்கையரே,
நான்
கருப்பு தான்.
ஆனாலும் என்னை
கேதாரின் கூடாரங்களோடும்
சாலமோனின்
எழில் திரைகளோடும் ஒப்பிட்டு
எழுதலாம்.

நான்
மங்கிய நிறம் தங்கிட
மங்கையே,
என் எழிலோ
எல்லையற்றது !

கதிரவன் கருணையின்றி
தன் கதிர்களை,
என் மேல் வீசினான்.
நான்
நிறம் வறண்டு கருப்பானே.

என் தமையர்
என்மேல் சினந்து,
தங்கள்
திராட்சைத் தோட்டங்களில்
காவலாளியாய் ஆக்கினர்.
என் தோட்டமோ
கவனிப்பாரின்றிக் கிடக்கிறது.

என் காதலனே,
நீர்
எங்கே ஆடுகளை மேய்க்கிறீர்.
சொல்லும்.
இதோ நான்
வழிதவறிய ஆடாய்
கூடாரம் தேடி கவலைப் பயணம்
தொடர்கிறேனே.

*

என்
சுவாசத்தின் சூட்சுமமே,

மந்தையின்
கால்சுவடுகளை தொடர்ந்து
இடையர்களின்
கூடாரங்களின் அருகே
உன் ஆட்டுக் குட்டிகளை
மேயவிடு.

என் பிரியமே,
நீ,
பாரவோன் மன்னனின்
தேர்ப்படைகளுக்கு நடுவே
உற்சாகமாய் உலவும்
வெண்புரவி.

குழையணிகளால்
உன் கன்னங்களும்,
மணிச்சரங்களாய் கழுத்தும்
எழில்களை ஏராளமாய்
இழுத்து வைத்துள்ளன.

உனக்காய்,
பொன் வளையல்கள் செய்து
அதிலே
வெள்ளி வளையங்கள்
துள்ளி விளையாடச் செய்வேன்.

*

என் காதலர்
வெள்ளைப் போளமாய்
என்
மார்பில் தங்கிடுவார்.

என் காதலர் எனக்கு
மருதோன்றி மலர்கொத்து.
இளைய தளிர்களால்
இதயம் துளிர்க்கவைக்கும்
எங்கேதித் தோட்ட
மருதோன்றி அவர்.

வென்புறாக்களாய்
சிறகடிக்கின்றன
உனது கண்கள்.

நம்
வீட்டின் விட்டங்கள்
கேதுரு மரங்கள்,
மச்சு தேவதாரு கிளைகள்.

*

சரோன் சமவெளிக்
காட்டு மலர் நான்.
பள்ளத்தாக்கின்
லீலிமலர்.

முட்களின் கூட்டத்தில்
மலர்ந்து கிடக்கும்
லீலி மலராய்
என் காதலன்
இதோ
மங்கையர் நடுவே மலர்கிறான்.

அவர் நிழலில் அமர்ந்து
கனிகள் சுவைப்பது
எத்தனை இனிமை !

அவர்
என்னைப் பார்த்த பார்வையில்
காதல் கலந்தே
இருந்தது.

ஆரோக்கிய உணவளித்து
என்னைத் தேற்றுங்கள்
நான்
காதல் நோயால்
பலவீனமாகிப் போனேன்.

இடது கையின் இடையே
எனைத் தாங்கி,
வலக் கரத்தின் விரலால்
எனை
தழுவிக் கொள்வார் அவர்.

எருசலேம் மங்கையரே
கேளுங்கள்.
காதலை தட்டி எழுப்பாதீர்கள்.
அது
தானே விரும்பி விழிக்கும் வரை
அதன்
தூக்கத்தைக் கலைக்காதீர்கள்.

என் காதலர் சொல்கிறார்.

வா அன்பே,
இதோ
கார்காலம் கடந்து விட்டது.
மழை ஓய்ந்த நிலம்
மெல்லிய
ஈரக் காற்றை விரித்து நிற்கிறது.

இலைகளின் இடையே
மெல்லியப் பூக்கள்
மஞ்சம் விட்டு
புரண்டு படுக்கின்றன.

புறாக்களின் மெல்லிய
ஒலி,
இதோ காதுகளை திறந்து
உள்ளே நுழைகிறது.

அத்திப் பழங்கள்
கனிந்து விட்டன,
திராட்சை மலர்கள் மணக்கின்றன.
வா
விரந்தெழு அன்பே.

குன்றின் வெடிப்புகளின்
குடியிருக்கும் என்
வெள்ளைப் புறாவே,
உன் முகத்தை காட்டி விடு.

மெல்ல மெல்ல
உன் குரலை எழுப்பு,
உன் குரலின் இனிமையில்
நான்
என்னை மறக்க வேண்டும்.

என் காதலர்
எனக்குரியவர்.

இந்த பகல்
இரவை உடுத்தும் முன்
வந்து
என்னை நிரப்பிடு காதலனே.
கலை மான் குட்டியாய்
இரவில் திரும்பி வா.

வாசனை – 2

என் காதலன் இல்லா
இரவுப் படுக்கையில்
தூக்கம் கூட
துணையாய் படுக்கவில்லை.

எழும்பி,
நகரைச் சுற்றி வந்தேன்,
சாமக் காவலை மட்டுமே
சந்தித்து நடந்த நான்,
இறுதியில்
அவரை கண்டேன்.

அவரை
உயிர் நசுங்கும் இறுக்கத்தில்
அணைத்து
வீட்டுக்கு கூட்டி வந்தேன்.

எருசலேம் மங்கையரே,
காதல் தூங்கட்டும்
அது
தானாய் விழிக்கும் வரை
அதை எழுப்பாதீர்கள்.

*

அன்பே,
என்னே உன் அழகு !
இரு வெண் புறாக்களை
இமைக் கூட்டில்
இருக்க விட்டதாய்
உன் கண்கள்.

மலைச்சரிவில் இறங்கும்
வெள்ளாட்டு மந்தையாய்
உன் கூந்தல்.

உன் பற்கள்,
மயிர் கத்தரிப்பதற்காய்
குளித்துக் கரையேறும்
கொழுத்த மந்தை.

செம்பட்டு இழையடி
உன் இரு இதழ்கள்,
பிளந்த மாதுளை
உன்னிளம் கன்னங்கள்,
எழிலின் பேழை உன் வாய்.

தாவீதின் கொத்தளம்
உன் கழுத்து,
வீரர் படைக்கலனாய்
உன் கழுத்தின் ஆபரணம்.

கலைமானின்
இரட்டைக் குட்டிகள்
ஓர்
மலர் தோட்டத்தில் மேய்வதாய்
உன் மார்புகள்.

குறையற்ற,
சிறு
மறு கூட இல்லா மலர் நீ.

*

சிங்கங்களின்
குகைகளில் இருந்தும்,
புலியின் குன்றுகளிலிருந்தும்
நீ
இறங்கி வா.

என்
உள்ளத்தை நீ
கொள்ளையிட்டாய்,
உன் ஒற்றைப் பார்வை
கொத்தியதில்,
உன் ஆரத்து முத்து
அழைத்த அழைப்பில்
நீ
எனை இழுத்தாய்.

மணமகளே,
உன்
இதழ்களில் வழியுது
அமிழ்தம்.

உன் உமிழ்நீர்
பாலும் தேனும் சரிசமமாய்
கலந்தது.

உன் ஆடையின்
நறுமணம்,
லெபனோனின் நறுமணத்தின்
இணையானது.

நீ,
பூட்டி வைத்த ஓர்
தோட்டம்,
முத்திரையிடப்பட்ட
ஓர் கிணறு.

நீ,
ஓர் மாதுளைச் சோலை,
மெல்லிய தளிர்களும்,
மணக்கும் கனிகளும்,
மருதோன்றி, நரத்தமும்
உன் விளைச்சல்கள்.

நீ,
ஓர் அற்புத நீரோடை.
தோட்டங்களின் நீரூற்று.
வற்றாத வசந்தக் கிணறு.

வாடையே
துயில் கலைந்து எழு,
தென்றலே
தலை துவட்டி வா,
என் தோட்டங்களைத் தழுவு.

என் காதலர்
அந்த நறுமணம் கண்டு
என்
தோட்டத்தில் இளைப்பாறி
கனிகளை உண்ணட்டும்.
<< உன்னதப் பாடல் தொடரும்… >>

உங்களோடு ஒரு நிமிடம்…

சாலமோன் அரசரின்
சரித்திரப் புகழ் கவிதை
இது.

இதன்
ஒவ்வோர் வரியிலும்
காதலின் வாசம்.

நேசித்து வாசியுங்கள் அல்லது வாசித்து நேசியுங்கள்.

சேவியர்.