எல்லைக் கோடுகள்

எல்லைக் கோடுகள்

அதிகாலை அமைதியில்
வரும்
உன் கனவு.

உயிருக்குள் நீரூற்றி
மனசுக்குள் தீமூட்டும்
உன் இளமை !

விழிகளில் நிறமூற்றி
இதயத்துள் ஓசையிறக்கும்
உன் அழகு !

நரம்புகளில்
இரயில் வண்டி ஓட்டும்
உன் சீண்டல்.

நெஞ்சுக்குள்
சிலிர்ப்பு நதி சரிக்கும்
உன் சிணுங்கல் !
..
.
நீயும்
நீ சார்ந்தவைகளும் தான்
என் தேசத்தின்
எல்லைக் கோடுகள் !!!

ஓர் தாயின் கடிதம்.

 

 

என்
பரவசப் படிக்கட்டுகளில்
பனிக்கட்டியாய்
உறைந்த என் மழலையே.

இப்போதெல்லாம்,
என்
விரல்களின் முனைகளில்
நகங்களுக்குப் பதிலாய்
வீணைகள் முளைக்கின்றன.

என்
கண்களுக்குள்
புதிதாய் சில
கருவிழிகள் உருவாகின்றன.

புலரும் காலைகளும்,
நகரும் மாலைகளும்
உன்
புன்னகை விரிப்புகளில் தான்
பயணிக்கின்றன.

உன்
சின்னச் சின்ன அசைவுகளில்
தான்
என் கவிதைக் கனவுகள்
பிரசுரமாகின்றன.

என் உயிரின் நீட்சி,
உன் வரவின் ஆட்சி.

என்னிடம்
வார்த்தைகள் இல்லை.
மலர்க் கண்காட்சிக்குள்
விழுந்து விட்ட
பூப் பிரியை யாய்
பொழுதுகள் உலர்கின்றன.

ஒவ்வொர் நாளும்
என்
கனவுகளின் கதவுகள்
அகலமாய் திறக்கின்றன.

மனசு மட்டும்
கைகளில் இறங்கி வந்து
வயிறு தடவிப் பார்க்கிறது.

நெருங்கி வரும்
உன்
ஜனன நாளை.

 

இரவின் பாதையில்.

 

கைத்தடி உடைந்த
குருட்டுக்கிழவன்போல்
தடுமாறி நகரும் கும்மிருட்டு.

சின்ன வாய்க்காலின் எல்லையில்
தென்னம் ஓலைகளோடு
ஒப்பந்தம் செய்து கொண்ட என் குடிசை.

காலையில் பெய்த மழையில்
தலைக்குளித்து
மாலை வெயிலில் மஞ்சள் பூசி
கருப்புக் கரைத்த காற்றுடன்
தலையசைத்துப் பேசிக்கொண்டிருக்கும்
அந்த நீள வயல்..

சேற்றுக் குழிகளுக்குள்
குரல்வளை நொறுங்க
கத்திக் கொண்டிருக்கும்
ஈரத்தவளைகள்.

சொட்டுச் சொட்டாய்
தென்னைமரம் உதிர்க்கும்
சேமிப்புத் துளிகளின்
சலங்கைச் சத்தம்.

சுவர்க்கோழிகளின் ரீங்காரத்தில்
தூக்கம் கலைந்து
சுவடு சுவாசித்து அலையும்
எறும்புக்கூட்டங்கள்
வழிமாறிக் கடிக்கும் குத்தூசிச் சின்னங்கள்

ஆங்காங்கே கும்மிருட்டுக் குடிசை
திண்ணைகளில் கூந்தலசைத்துச்
சிரிக்கும்
மண்ணெண்ணை தீபங்கள்.

போர்வைகளைத் துளைக்கும்
சில்மிஷக்காற்று..

கவிதை போல் காதுகளுக்குள்
கூடாரமடித்துக் கிடக்கும்
ஓர் மழைக்காலக் குருவியின்
மழலைப்பாடல்.

கை தொடும் தூரத்தில்
விட்டத்தில் கட்டிய தொட்டிலில்
விரல் மடித்துக் கடித்துக் கிடக்கும்
என் மூன்று மாதக் குழந்தை..

தொட்டில் கயிறின் முனைபிடித்து
படுக்கைக் கரையில்
முந்தானை முனைகள் மெலிதாய்க் கலைய
விரல் தொடும் தூரத்தில்
அழகாய்த் துயிலும் என் வெண்ணிலா.

மழலைக்காய் அவள் இசைக்கும்
தாலாட்டில் தான்
தூங்கிப் போகவேண்டுமென்று
ஆழமாகிப் போன பின்னிரவிலும்
பிடிவாதமாய் விழித்திருக்கிறது
என்
ஒற்றை மனசு.

கடல் தாண்டிய காதல்.

நீண்ட நாட்களாகிறது.
அவள் முகம் பார்த்து.

அவள் பற்றிய நினைவுகளை
மனதிற்குள்
ஓடவிடும்போதெல்லாம்
மனக்கிண்ணத்தில்
மெல்லியதாய்
ஒரு இசை உருவாகும்
ஊமைப் படமாய் உருவங்கள் நகரும்.

அவள் சிரிப்பு,
ஹைக்கூக் கண்கள்,
இதயத்துக்குள் ஈட்டி இறக்கும்
அவள் வெட்கம்,

சொர்க்கம் என்பது
மண்ணில் என்பதை
அந்த
தேவதை தரிசனம் தான்
கொளுத்திவிட்டுப் போனது.

அவள் விரல் கோர்த்து
சாலை கடக்கும் போதெல்லாம்
சாலை
அகலமாயில்லை என்பதை
அறிந்துகொள்வேன்.

உலகம் சுருங்கிவிட்டது
என்பதை
உணர்த்தியதே
அவளோடு பயணம் செய்த
அழகிய பொழுதுகள் தான்

பகல்
விரைவாய் விழித்தெழுமென்று
விளக்கம் சொன்னதே
தொலைபேசிக்குள்
தொழுகை நடத்திய இரவுகள்தான்.

இப்போது வாழ்க்கை என்னை
கடல்களைத்தாண்டிக் கடத்திவிட்டது
ஆனாலும்
நினைவுகளின் தள்ளுவண்டி
அவள் நடக்கும்
வீதிகளில் தான் நகர்கிறது.

கொடுக்கக் கொடுக்க வளர்வது
கல்வி மட்டுமல்ல
காதலும் தான்
என்கிறதே என் காதல்.

உண்மைதான்.
என்றோ விலகிப் போன
அவள் மேல்
எனக்கு
இன்றும் வளர்கிறதே காதல்.

காகிதச் சிறகுகள்

 

ஓவியம் வரைய
நினைத்தால்
தூரிகை திருடுகிறாய்.

கவிதை எழுத
நினைத்தால்
என்
கற்பனை திருடுகிறாய்.

கண்மூடிக் கிடந்தால்
விழிகளில் வழியும்
கனவுகளை வருடுகிறாய்.

என்ன தான் செய்வது ?

சிற்பமா ?
சிற்பத்துக்காய் உட்கார்ந்தால்
விழிகளால் செதுக்க மாட்டாயா
உளிகளை ?

ஓவியத்தையும்,
கவிதையையும்
சிற்பத்தையும் தவிர்த்து
இந்த
கவிதை உலகம் எனக்கு
எதையுமே
கற்றுத் தரவில்லையடி கண்ணே.

உன் பிம்பம் படிந்த
என் வீட்டு
நிலைக்கண்ணாடியை விட,

அன்றைய உன் மூச்சுக் காற்றை
இன்றும்
இழுத்துப் பிடித்திருக்கும்
என் மொட்டை மாடித்
தென்றலை விட,

நினைவுகளின் கனத்தில்
கழுத்தறுபட்டுப் போகும்
அந்த
கடைசித் துளிக் கண்­ரை விட
அடர்த்தியான,
கவிதைகளை என்னால்
எழுதமுடியாமல் போனதால்
இன்னும்
விதவையாகவே கிடக்கின்றன
என் வீட்டுக் காகிதங்கள்.

உணர்வுகளின்
மலர் தீண்டல்கள்
கீறிச் சென்ற காயங்களை,
என்
வார்த்தை வாட்களால்
மீறிச் செல்ல முடியவில்லை.

நீ
கருணைக் கொலையென்று சொல்லி
கொய்தெறிந்த என்னை,
நான்
திருப்பி எடுக்க மறுத்ததாலா
இன்னும்
தொடர்ந்து திருடுகிறாய் ?

பார்வை

 

கருப்புக் கண்ணாடி
கண்களில் மாட்டி.
கைத்தடியின் சத்தத்தில்
காதுகளால் பார்த்து
சாலை கடக்க முயன்று முயன்று
தோற்றுப் போகும் நெரிசல் கணங்களில்
ஏதோ ஒர் மென்கரம் என் கரம்பற்றும்
மனசு நிறைந்து நன்றி பீறிடும்
பார்வை
சிலருக்காவது
இன்னும் இறக்காமலிருக்கிறதே என்று.

பிரிய மகனே.

 

உன் கடிதம் வந்து மாதங்களாகிறது.
நான்
தபால்காரன் விலகிச் செல்லும் வரை
வாசலில் தான் விழித்திருக்கிறேன்.

மனம் ஒத்துழைக்குமளவுக்கு
இப்போதெல்லாம்
உடம்பு ஒத்துழைக்க மறுக்கிறது.
ஆனாலும்
உன்னைப்பற்றி நினைக்கும்போது மட்டும்
இன்னும் இளமையாய் உணர்கிறேன்.

மழலைப்பருவத்தின்
மாலை வேளைகளிளெல்லாம்
நீ
என் மார்பு நனைத்துக் கிடப்பாய்.
பிஞ்சு விரல்களால் மீசையை இழுத்துச் சிரிப்பாய்
தூங்கவிடாமல் புரள்வாய்
நினைவிருக்கிறது.

நம் வயலோரக்காற்றெல்லாம்
உன்னை முத்தமிட
நீ
என் உள்ளங்கைக்குள் கரம் பொத்தி
என் சுவடுகளுக்குள் அளவெடுத்து நடப்பாய்.

பட்டென்று
அம்மாவின் முந்தானை இழுத்து
அவளை சமையல் செய்யவிடாமல்
சிறைப்பிடிப்பாய்.

உன் முகத்தின் முக்கால்வாசியும்
சோறு தின்ன
வாய்க்குள் சில பருக்கைகள்
மட்டுமே பயணப்படும்.

வெள்ளையடித்து முடித்த சுவர்களெங்கும்
சேற்றுச் சித்திரம் வரைவாய்
தூங்க மறுக்கும் இரவுகளில்
தாயின் தாலாட்டுகளில் லயித்திருப்பாய்.

பழைய கதைகளைப் புதிதாய்ப் பேசிப் பேசி
ஒவ்வோர் கிழமைகளிலும்
நானும், உன் அம்மாவும்
உன் நினைவுகளில் தான்
சுவாசித்துக் கொண்டிருக்கிறோம்

உனக்கு
மழலை நினைவுகளெல்லாம்
பள்ளிக்கூட படிதாண்டியபோது மறந்திருக்கும்.

சிறுவனாய் சிரித்ததெல்லாம்
கல்லூரி வாழ்க்கையால்
கழுவப்பட்டிருக்கும்.

கல்லூரிக் கலாட்டாக்கள் கூட
வேலைப்பளுவில் களைந்து போயிருக்கும்..

இன்னும்
நீ எனக்கு மழலை தான்.

வங்கியின் வயிற்றை நிரப்பும் வேகத்தில்
எங்கள் மனசை பட்டினியிடாதே..
நான் வேண்டுவதெல்லாம்
ஐந்திலக்க அமெரிக்க டாலர்களை விட
நலமென உன் கரம் எழுதும்
ஓர்
நான்கு வரிக் கடிதம் தான்.

 

மழலைக்கால சிந்தனைகள்

 

பெற்றோரே,
உங்கள்
பிள்ளைகளை
கவனமாய் செதுக்குங்கள்.

0

குழந்தைகள்
மலர்கள்.
எந்த வாசனை
நீங்கள் ஊற்றப் போகிறீர்களோ
அதுவே
அவர்களின்
சொந்த வாசனையாகப் போகிறது.

நேசத்தின்
வாசனையை
உள்ளத்தில் ஊற்றுங்கள்

0

நீங்கள்
மீட்டுவதைப் பொறுத்து தான்
அவர்கள்
சுரம் விடுவார்கள்

அளவான துளைகள் இட்டு
பிள்ளைகளைப்
புல்லாங்குழல் ஆக்குங்கள்.
அவசரக் கீறல்களால்
உடைத்து விட வேண்டாம்.

0

எதையும்
திணிக்காதீர்கள்.
வேர் விடும் முன்
காய்களின் கனவெதற்கு ?

பச்சை இமைகள்
இமையம் தாங்காது.

0

சொற்களைப் பெற்று
கற்பதில்லை மழலை
அது
செயல்களைக் கண்டு
கற்றுத் தெளியும்.

செயல்களை
žர் செய்யுங்கள்

0

உரட்டல்
மிரட்டல்களால்
மழலைகளை
துரத்த வேண்டாம்

மேகத்தை அரைத்தால்
மழை பொழியாது

0

மழலைகள்
குயவன் கை களிமண்.
வனையும் பொறுப்பை
நீங்களே எடுங்கள்.

இல்லையேல்
யாராரோ வந்து
தப்புத் தப்பாய்
வனைந்து முடிக்கக் கூடும்.

0

குழந்தைகள்
பாத்திரங்கள்,
உச்சமானதை மட்டுமே
மிச்சமின்றி நிறையுங்கள்.

கன்னத்தின் கன்னம் வைத்து
அவர்களிடமிருந்து
புன்னகைக்க
மட்டுமேனும்
கற்றுக் கொள்ளுங்கள்.

பூனைக்குட்டி

 

அது ஒரு மிக அழகான பூனைக்குட்டி.
உடல் முழுதும்
வெண்பஞ்சு ஒட்டிவைத்ததாய்,
வெல்வெட்டை வெட்டி வைத்ததாய்,
பாதரசப் பயணமாய் வழவழப்பு.

மெல்லிய மீசையை மெதுவாய் என்
முகத்தில் தேய்த்து விளையாடும்.
என் தோளுக்கும் காலுக்குமாய்
அவசரப் பாதங்களுடன்
மலையேற்றப் பயிற்சி மேற்கொள்ளும்.

கூரிய நகங்கள் அதற்கு.
ஆனால் ஒருமுறை கூட காயம் தந்ததில்லை,
உறைக்குள் சொருகப்பட்ட சிறுவாளாய்
விரல்களுக்குள் புதைந்து கொள்ளும் அவை.

தரையில் உணவுதந்தால் அடம்பிடிக்கும்,
பாத்திரத்தில் பரிமாறினால் மட்டுமே
முத்தமிட்டு ஒத்துக்கொள்ளும்.

என் படுக்கைக்குள் அவ்வப்போது
குறுகுறுக்கும்.
பாத்திரங்கள் கலைத்து பால் தேடும்,
என் தனிமைத் திண்ணையில் தலைகோதும்.

நான் வீடுதிரும்பும் வேளைகளில்
வாசலோரத்தில் வந்து சத்தமிடும்.
கால்களைச் சுற்றிச் சுற்றியே வட்டமிடும்..

என் உயிர்த் தோழனாய்..
அந்தச் சின்ன ஜ“வன்.

இரண்டுநாளாய்
அதைக் காணவில்லை.
உயிரைத் தொலைத்ததாய் உள்ளுக்குள் வலித்தது.
கூரியதாய் ஏதோ ஒன்று
இதயத்தை குறுக்கும் நெடுக்குமாய் கூறுபோட்டது.

அலுவலகத்தில் வேலை நகரவேயில்லை.
சக நண்பன்.
சத்தமில்லாமல் சலித்துக் கொண்டான்
பூனைத்தொல்லை தாங்கமுடியவில்லை.
கண்காணாத தூரத்தில் விட்டுவிடவேண்டும்.

முதுமை வலிகள்

 

இமைகளை இழுத்துப் பிடித்து
தறி அறைந்திருப்பதுபோலவும்,
இமையின் மயிற்கால்கள் எல்லாம்
பூமி பிளந்து பாய்ந்திருக்கும் நங்கூரம் போலவும்
பாரமாய்த் தோன்றுகிறது
ஒவ்வோர் காலைப் பொழுதுகளிலும்.

இந்த பாழாய்ப்போன மூட்டுவலி
கால்களைக் கட்டிக்கொண்டு நகர மறுக்கிறது.
பல்தேய்க்கும் முன்பே கால்களில்
தைலம் தேய்க்கும் காலம் எனக்கு.

முதுகெலும்பின் அடுக்குகளெங்கும்
அடுக்கடுக்காய் வலி நரம்புகள்
வரிந்து சுற்றப்பட்டிருக்கின்றன.

மெதுவாய்த்தான் நகர முடிகிறது
பாதங்களில் மேல்நோக்கி
அறையப்பட்டிருக்கின்றன ஆணிகள்.

உட்கார்ந்தால் எழும்புவதற்கும்
எழுந்தால் உட்கார்வதற்கும்
இடுப்போடு நான்
இன்னொரு உடன்படிக்கை
இடவேண்டி இருக்கிறது.

வேப்பமரத் தைலமும்,
முருங்கைக்கீரை சாறும் தான்,
இன்னும்
இழுத்துப் பிடித்திருக்கின்றன என் உயிரை.

எல்லா வேதனைகளும்
ஒன்றுடன் ஒன்று
சண்டையிட்டுக்கொண்டிருக்கும் போது,
தொலைபேசி ஒலிக்கும்.

நலமா எனும் தொலைதூர மகனின்
விசாரிப்புக் குரலுக்கு
பரம சுகம் என
பட்டென்று என் வாய் பதில் சொல்லும்.

அவனுடைய சின்னச் சின்ன
வருத்தங்களுக்காய்
மனதின் மத்தியில்
புதிது புதிதாய் வலிகள் முளைக்கும்.